توضیحات

بررسی افزایش مشارکت مردمی با نیروی انتظامی در کاهش جرائم مربوط به مواد مخدر

چکیده:

صرف­نظر از اینکه اعتیاد جرم است یا بیماری؛ و در پی آن معتاد مجرم است یا بیمار، در حال حاضر با ظرافت تقینی خاصی در آخرین اصلاحات قانونی در سال ۱۳۸۹ معتاد در صورتی که اقدام به ترک مصرف مواد نکند مجرم محسوب می­شود و در نتیجه اعتیاد به عنوان بزه شناخته می­شود.

اعتیاد یک واقعیت تلخ و انکار ناپذیر است و هیچ فرد یا گروه یا خانواده ای نمی­تواند اطمینان داشته باشد که از آسیبهای احتمالی موادمخدر و تبعات آن خواه مستقیم خواه غیر­مستتقیم مصون است. از این رو پیشگیری از وقوع آن رسالتی است که از طرف اجتماع ، قانون و نهادها و سازمانهای دولتی و غیر دولتی شده است. بدیهی است آثار نامطلوب ناشی از اعتیاد در حوزه امنیت، سیاست، اقتصاد و همچنین وقوع جرایم و آسیبهای اجتماعی همچون طلاق، بیماری، سرقت وضرب و جرح نیازمند مدیریت پیشگیرانه جامع در سطح کشور بوده تا با همکاری و مشارکت نهادها و مراجع دولتی و غیر دولتی کاهش سوء مصرف مواد مخدر و روان گردان در جامعه حاصل گردد.

نیروی پلیس در بین نهادهای متولی امر پیشگیری بیشترین سهم مشارکت آموزشی را در مقایسه با نهادهای مرتبط دارا است؛ چرا که وظایف حرفه ای پلیس و ارتباط بیشتر آن با معتادین و مجرمین مرتبط با مواد مخدر موجب گردیده به لحاظ علمی و عملی  نیروی انتظامی سهم بیشتری در آموزش همه­جانبه پیشگیری از وقوع جرم (اعتیاد) را در بین نهاد­های متولی امر داشته باشد. از این رو شناخت برخی از مراحل پیشگیری و روشهای مختلف آن و نقش پلیس در آموزش جامع پیشگیری از اعتیاد مفید و مؤثر ارزیابی می شود.

واژگان کلیدی :

اعتیاد – پیشگیری –- مشارکت پیشگیرانه – پلیس

 93صفحه فونت ۱۴ فایل ورد منابع  فارسی و انگلیسی دارد  قیمت: ۱۴۰۰۰تومان

پس از پرداخت آنلاین میتوانید فایل کامل این پروژه را دانلود کنید

بیان مسأله

اعتیاد به مواد مخدر به عنوان جدی­ترین مسأله اجتماعی ایران، وجوه مختلف جامعه­شناسی، روان­شناسی، حقوقی، سیاسی و … دارد. به اعتقاد تحلیل­گران اجتماعی، اعتیاد به مواد مخدر، به­عنوان یکی از مسائل پیچیده اجتماعی درعصر حاضر است که زمینه ساز بروز بسیاری از آسیب­ها و انحرافات اجتماعی می­باشد. به عبارت دیگر رابطه اعتیاد با مسائل اجتماعی ارتباطی دو جانبه است؛ از یک­سو اعتیاد، جامعه را به رکود و انحطاط می­کشاند و از سوی دیگر پدیده­ای است که ریشه در مسائل اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی جامعه دارد. اعتیاد گرایش فرد را به اصول اخلاقی و معنوی و ارزش­های اجتماعی کاهش می­دهد به­طوری که آسیب شناسان اجتماعی، اعتیاد را به مثابه « جنگ شیمیایی خانگی » و « جنگ بدون مرز » می­دانند. سازمان بهداشت جهانی مسأله مواد مخدر، اعم از تولید، انتقال، توزیع و مصرف را در کنار سه مسأله جهانی دیگر یعنی تولید و انباشت سلاح­های کشتار جمعی، آلودگی محیط زیست، فقر و شکاف طبقاتی، از جمله مسائل اساسی شمرده است که حیات بشری را در ابعاد اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی در عرصه جهانی مورد تهدید و چالش جدی قرار می­دهد. ضرورت شناخت ابعاد و سطوح این مسأله اجتماعی زمانی عمیق­تر درک می­شود که بدانیم پدیده اعتیاد، متأثر از توسعه فن­آوری­های ارتباطی و رایانه­ای و باند­های مافیایی و دست­های پنهان است و از چنان پیچیدگی­هایی برخوردار شده که سازمان ملل متحد آن را از جرایم سازمان یافته تلقی و اقدام به صدور کنوانسیون­ها و پروتکل­های مختلف برای مقابله با آن ( کنوانسیون­های ۱۹۷۱، ۱۹۶۱، پروتکل اصلاحی ۱۹۷۲ و کنوانسیون ۱۹۸۸) نموده است. حجم گسترده تجارت و چرخش مالی مرتبط با قاچاق مواد مخدر در سطح جهان و نقش مافیای منطقه­ای و جهانی این موضوع را بسیار قابل تأمل کرده است(علی هاشمی،۱۷:۱۳۸۳). 

کشور ایران به دلیل شرایط خاص و هم­جواری با مراکز عمده تولید کننده مواد مخدر و قرار گرفتن در بهترین و کوتاه­ترین مسیر ترانزیت، در چند دهه اخیر گذرگاه انتقال مواد مخدر ازافغانستان به اروپا بوده است. وجود زمینه­های رشد و گسترش مواد مخدر در ایران و قاچاق آن که هم­اکنون به یک تجارتزیرزمینی تبدیل شده است، پیچیدگی اوضاع فعلی را فراهم ساخته است و می­رود تا به یک بحران اساسی در جامعه تبدیل شود. در عرصه ملی، کشور ایران به جهت ساختار جمعیتی، موقعیت ژئوپولتیکی و فقدان استراتژی و طرح جامع ملی مبارزه با عرضه، کاهش، تقاضا و درمان معتادان، به­عنوان یکی از آسیب­پذیرترین کشورهای جهان در مقابل مسأله مواد مخدر است. گزارش­های آماری حاکی از گسترش فزاینده اعتیاد به مواد مخدر در ایران است. به­طوری که اعتیاد بعد از بیکاری و گرانی سومین معضل اجتماعی است. در مورد آمار معتادان در ایران، اعداد و ارقام مختلفی ذکر می­شود، بر اساس آخرین اعلام ستاد مبارزه با مواد مخدر، یک میلیون و ۲۰۰ هزار نفر در ایران معتاد دائمی هستند و حدود ۸۰۰ هزار نفر نیز به صورت تفننی مواد مخدر مصرف می­کنند که البته با توجه به این­که در همه جای دنیا تعداد افرادی که به صورت تفریحی و تفننی مواد مخدر مصرف می­کنند بیش از معتادان دائمی است، اکثر کارشناسان به این آمار به دیده تردید نگاه می‌کنند(خبرگزاری فارس، ۲:۱۳۸۵).

نتایج حاصله از پژوهش وکاربرد:

باتوجه به نتایج بدست آمده از تحقیق حاضر می توان گفت که خانواده وسایر سازمانهای اجتماعی مثل مدرسه سازمانها مربوط به رسانه های همگانی ، سازمانها و انجمنهای مربوط به گذران اوقات فراغت و غیره می تواند زمینه ساز مهم در اعتیاد افراد به مواد مخدر یا برعکس در صورت درک مسئولیت خطیر خود می تواند از اشاعه اعتیاد درمیان جوانان و همچنین سایر انحرافات و کجرویها جلوگیری بعمل آورند. و حال اگر درمیان همسن سازمانها اشکالی وجود داشته باشدچه باید کرد . ودهها چه باید های دیگر .چون بدون سلامت جامعه ، سلامت خانواده وهیچ سازمان اجتماعی دیگر میسر نمی گردد . در بحث اول دررابطه با پیشگیری از خانواده نقش ان شروع می کند چون اولین تکیه گاه فرزندان است . باید خانواده ها رابه ترتیب و آموزش مدام خودشان علاقمند کرد و باید به خانواده ها آموخت که در کودکان اخلاق و سجایای نیکو را پرورش دهند . مانند توانایی تشخیص از بدی آنچه آنچه را که باید انجام داد و آنچه را که نباید انجام داد . احترام به بزرگترها فروتنی وراستگویی . به خانواده ها باید آموخت که از همان دوران کودکی درکودکان نسبت نبه خود ایجاد اعتماد نمایند زیرا در غیر این صورت کودکان ونوجوانان برای حل مشکلات خود به دیگران پناه خواهند بردو همچنین باید برای جلوگیری از نابسامانیها و آشفتگی های خانوادگی امکانات لازم در جهت بالابردن سطح رفاه آنان و تامین زندگیشان فراهم گردد.  .وباید به خانواده ها آموخت که با مهربانی و صمیمیت ، و با درونی کردن اخلاقیات ،کودکان و نوجوانان خود را از معاشرت با افراد ناباب برحذر داشت و آنها را از   مفاسد محیط آن آگاه کنند و… تکیه گاه بعدی مدرسه است که نقش موثری رادر  پیش گیری به اعتیاد ایفا می کنند .درمدارس باتکامل بیولوژی و روانشناسی مسائل بلوغ طبق ضوابط اخلاقی و                      مذهبی برای نوجوانان تشریح  گرددتا از انحراف و اضطرابات ناشی از آن در  اغلب  موارد نیز به علت نا آگاهی و نگرانی بعضی از پی آمد های این دوره را به  استفاده از مصرف مواد مخدر و در نتیجه اعتیاد کشانده است جلوگیری بشود .                  درکل شکی نیست که درمان افراد معتاد بدون توجه به مسائل احساسی ، روانی ، شخصی                 و  فرهنگی  آنان  که  در  حقیقت  متاثر  از  جامعه  و  فرهنگی  است  که  فرد  به  او  تعلق دارد . نمی توان موفقیت آمیز باشد چرا که اعتیاد یک پدیده اجتماعی است و علل بیشماری  

داردبنابراین این درمان معتادان علاوه  بر اینکه توجه  به ارزشهای  اجتماعی و فرهنگی مختلف

روشهای خاص مطابق با ویژگیهای آن جامعه می خواهد  بلکه باتوجه به شخصیت و مسائل روحی واحساسی افراد نیز کاملا یکسان نمی تواند باشد

فهرست مطالب