توضیحات

منطق در فلسفه

منطق اسلامی در ابتدا از مجموعه منطقی ارسطو، ارغنون[۱] (که طبق یک رده بندی اخیر یونانی شامل علم خطا به[۲] و شعر[۳] نیز می باشد) الهام گرفته شده بود. نویسندگان اسلامی به برخی عناصر منطق و نظریه زبان شناختی [۴]منطق رواقی [۵] نیز آشنا بودند، ومنابع منطقی آنها نه تنها آثار

خود ارسطو را شامل می شد بلکه آثار مفسران ارسطویی یونانی متاخر از جمله ایساغوجی[۶] اثر فرفوریوس[۷] و نوشته های منطقی جالینوس[۸] را نیز شامل می شد. با این وجود بیشتر آثار منطقی فیلسوفان اسلامی کاملاً به اسلوب منطق ارسطویی باقی ماند، وبیشتر آثار آنها در این حوزه به شکل تفاسیر ارسطو بود.

فیلسوفان اسلامی همانطور که روال آنها در بحث همه شاخه های فلسفه بود توجه زیادی را به تعریف موضوعی که در منطق مطالعه می شود و اهدافی که با این مطالعات دنبال می شود معطوف کردند. فارابی که آثار منطقی و زبان شناختی[۱]او بیشتری کار فلسفی اش را تشکیل می دهد، نمونه ای از این رویکرد به منطق است که ویژگی ارسطوگرایی اسلامی است. وی در احصاء العلوم منطق را علمی ابزاری و قانونمند تعریف می کند که هدف آن

هدایت عقل[۲]  به سوی حقیقت وحراست آن از خطای[۳] در فکر می باشد وی از ضرورت این علم معقول در زمینه هایی که امکان خطا[۴] برای ذهن [۵]حداقل در برخی از افعالش وجود دارد- برای مثال، در زمینه هایی که کاوش عقلانی[۶] فطری[۷] نیست بلکه به صورت استدلالی[۸] یا تجربی[۹] «از طریق تفکر[۱۰] و تعمق[۱۱]» حاصل می شود- جانبداری کرد. فارابی منطق را با ابزارهایی چون خط کش و پرگار مقایسه می کند، که وقتی، ما اشیاء

منطق در فلسفه

جسمانی را اندازه گیری می کنیم در آن وقت در معرض خطاهای خطاهای حس قرار گیریم، برای تضمین دقت به کار می روند. ابزارهای منطقی مانند این ابزار از سوی کاربران آن برای تایید هم کارهای فکری و هم  استدلال دیگران می تواند به کار  گرفته شود. در واقع منطق خصوصاً برای هدایت عقل هنگام نیاز به داوری بین آراء و مراجع متضاد و مقابل هم مفید و مهم می باشد.