توضیحات

ارزیابی کارآفرینی سازمانی و نوآوری در دادگستری شهرستان ساری

کارآفرینی واژه ایست نو، و از معانی کلماتش به مفهوم واقعی آن دست نمی یابیم. این واژه به جای Entrepreneur Ship که در فارسی معادل دقیقی برای انتقال مفهوم آن نداریم و به این ترتیب«کارآفرین» به جای Entrepreneur، که در اصل از زبان فرانسه به دیگر زبان ها راه یافته، به کار گرفته شده است. تاکنون برای«کارآفرین» به مفهوم فوق در منابع و ماخذهای خارجی تعاریف گوناگونی شده است. به طور مثال در یک تعریف۱  آمده است«کسی که سیاست گذاری کسب و تفاوت کارآفرین با دیگر دست اندرکاران مرتبط با کار مانند مدیر، صاحب سرمایه، کارفرما و سایر نیروهای کار مشخص می گردد»

افرادی که توان کارآفرینی دارند در جامعه فراوانند اما در اینکه چه کسانی این موقعیت را کسب
می نماید جای سوال است. در صورتی که این موقعیت را افرادی کم استعداد، صرفا با اتکا به امکانات مادی در اختیار گیرند، بار نقصان کفایت آنان بر جامعه تحمیل می شود. دنیای که امروزه ما در آن زندگی می کنیم، هر چند در طول آن، ایرانیان نیز با سایر همنوعان خود اشتراک زیستی دارند، اما در عرض آن، از بسیاری عقب ترند، بدین معنا که شاید ایرانیان از نظر جسمی در قرن حاضر زندگی
می کنند، اما از نظر فکری و نرم افزاری در زمان های دور از زمان حاضر زندگی می کنند. خوشبختانه چند سالی است که موضوع کارآفرینی مدنظر دولتمردان جمهوری اسلامی قرار گرفته است. در چنین شرایطی، چنانچه صاحبنظران کارآفرینی کشور احساس مسئولیت نکنند و با یک همت گروهی مفهوم حقیقی کارآفرینی را معرفی ننمایند و از آن حفظ و صیانت نکنند، ممکن است به انحراف، فراموشی و نهایتا به نابودی کشیده شود.

در حال حاضر با توجه به شرایط اقتصادی، صنعتی و اجتماعی کشور آنچه بیش از حد، ضرورت آن در جامعه ما احساس می شود وجود مدیرانی کارآفرین است که با خلاقیت و نوآوری خود موتور توسعه کشور را به راه بیاندازند. اکنون در سطح جهانی افراد خلاق و مبتکر و نوآور به عنوان«کارآفرینان» منشا تحولات بزرگی در زمینه های مختلف شده اند و از آن ها به عنوان قهرمانان ملی یاد می شود. در جامعه فعلی ما در سطح سازمان ها، مدیران و کارمندان بیشتر موافق ثبات و درصدد حفظ رویه های موجود هستند و برای دستیابی به موفقیتهای جدید حاضر به ریسک و نوآوری نیستند در حالی که جامعه ما امروز بیش از هر چیز به کارآفرینان نیاز دارد تا مدیر، کارآفرینان هستند که با ریسک پذیری، نوآوری و خلاقیت ها، استقلال طلبی و انگیزه زیاد برای موفقیت طلبی می توانند کشور را از رکود به سوی نوآوری و شکوفایی سوق دهد. در تحقیق فعلی ما به دنبال بررسی کارآفرینی سازمانی در دادگستری بوده و جامعه آماری خود را دادگستری شهرستان سازی در نظر گرفته ایم.

۳- اهمیت موضوع و ضرورت تحقیق:

امروزه به علت رویدادهای متنوعی که در سطوح اجتماعی، فرهنگی و کسب و کار رخ داده است، در کشورهای مختلف توجه خاصی به کارآفرینی و کارآفرینان می شود و تقویت کارآفرینی سازمانی در سازمان های فعلی و ایجاد بستر مناسب برای توسعه آن، از ابزار پیشرفت اقتصادی کشورها بویژه کشورهای در حال توسعه به شمار می رود. از طریق توسعه روحیه کارآفرینی در درون سازمان که کارآفرینی سازمانی نامیده می شود، می توان بر موانع موجود بر سر راه انعطاف پذیری، رشد و نوآوری فائق آمد(هادیزاده، مقدم ۱۳۸۳: ۳۲) به طور کلی مهم ترین عواملی که باعث افزایش توجه به کارآفرینی سازمانی شده در پاسخ به سه نیازی است که به شرکتها تحمیل گردیده است:

۱)      افزایش سریع رقبای جدید

۲)      ایجاد حس بی اعتمادی نسبت به شیوه های مدیرینی سنتی در شرکت ها

۳)      خروج بهترین نیروی کار از شرکتها و اقدام آن ها به کارآفرینی مستقل

موانع کارآفرینی و نوآوری سازمانی:

«بورینس» در بررسی های خود به این نتیجه رسید که موانع کارآفرینی در بخش عمومی، عمدتا نشات گرفته از عوامل درون سیستمی بخش دولتی است تا عوامل بیرونی و یا دخالتهای سیاسی در این میان، مهم ترین مانع کارآفرینی و نوآوری در سازمان های دولتی، فعالیت در درون ساختار بوروکراتیک است. (sadler, 1999:5)

۱- ماهیت ذاتی سازمان های بزرگ

هر چه سازمان ها بزرگتر شوند، برای کنترل امورشان، مجبور به اضافه کردن سطوح مدیریتی می شوند. با زیاد شدن این سطوح، فاصله عمودی بین مدیران واحد اجرایی و سطوح پائین تر و کارکنان افزایش یافته  مدیران ارشد را در برقراری ارتباط مستقیم با مدیران سطوح پائین تر و کارکنان دچار مشکل می کند. هنگامی که کارآفرین نتواند با کارکنان ارتباط برقرار کند، اطمینان از شکل گیری یک سطح مناسب کارآفرینی در سازمان بسیار دشوار است. همچنین زیاد شدن سطوح سازمانی باعث ایجاد فاصله بین شخص نوآور و مسئولان تخصیص منابع می شود. از طرف دیگر فرهنگ سازمانی، سیستم پاداش و جوی است که محافظه کاری در تصمیم گیری ها را تشویق می نماید. از جمله مسائل دیگر ویژگی و بعد زمانی سازمان های بزرگ است. لزوم ارائه گزارشات عملکرد به صورت ماهیانه یا هر سه ماه یکبار، باعث نزدیک بینی مدیران میانی سازمان می شود. و نتایج عملکرد در دوره های کوتاه مدت اندازه گیری شوند، ارائه ایده های نو از سوی افراد دچار مشکل می شود.

۲- گرایش به منافع کوتاه مدت:

نیاز سازمان های بزرگ به نشان دادن منافع کوتاه مدت، کارآفرینی را با مشکل مواجه می کند. در چنین فضایی، منافع کوتاه مدت به عنوان معیار موفقیت سازمان ها مورد توجه قرار می گیرد. از سوی دیگر در سرمایه گذاری های کارآفرینانه، احتمال از دست دادن سرمایه وجود دارد و این در حالی است که رمز بقای کارآفرینان به جریان نقدینگی بستگی تام داشتند و آن ها نمی توانند بازده سرمایه گذاری را برای کسانی که در طرح آن ها سرمایه گذاری کرده اند، تضمین نماید.

۳- عدم وجود استعداد کارآفرینانه

تعداد کارآفرینان واقعی در سازمان های بزرگ بسیار اندک است و معمولا در مرحله استخدام کارآفرینان جذب اینگونه سازمان ها نمی شوند. دلیل دیگر اندک بودن کارآفرینان واقعی در سازمان های بزرگ، عدم تشویق آنها از سوی سازمان است.

۴- شیوه های نامناسب پاداش:

اغلب سازمان ها برای جبران خدمات افراد خلاق، هیچ راهی را پیش بینی نکرده اند.

پاداش های غیرمالی و مالی برای نوآوری به دلایل ساختاری از بین می روند. و نمی توانند در یک سازمان سنتی به تشویق و ترغیب کارآفرینان کمک نمایند./……………………….