توضیحات

بررسی تطبیقی مدت زمان تصدی مناصب سیاسی در کشورهای منتخب با تاکید بر منصب ریاست جمهوری

هدف از این مقاله، بررسی تطبیقی مدت زمان مناصب سیاسی چون زمان تصدی ریاست جمهوری و نمایندگی مجلس در کشورهای ایران، روسیه،

عراق، مصر، سوریه و ایتالیا و فرانسه و تحلیل چرایی آن است.

به عبارت دیگر ما در نوشته حاضر در صدد بررسی این نکته هستیم که چرا مدت زمان

مناصب ریاست جمهوری در کشورهایی چون فرانسه، ایتالیا و سوریه

هفت سال است[۱] ولی در کشورهای مصر و روسیه شش سال است[۲] و از

مدت زمان تصدی همان مناصب در ایران و عراق[۳] که چهار سال است

بیشتر است. در این راستا، ابتدا به تحلیل مبانی حقوق اساسی که بر مدت زمان تصدی این مناصب اثرگذار است می پردازیم و سپس این ویژگی ها را در تک تک این کشورها مورد تجزیه تحلیل قرار می دهیم.

بررسی تطبیقی مدت زمان تصدی مناصب سیاسی در کشورهای منتخب با تاکید بر منصب ریاست جمهوری

۲۶صفحه فایل ورد منابع (۲۲ منبع فارسی و انگلیسی )و پاورقی دارد 

پس از پرداخت آنلاین میتوانید فایل کامل این پروژه را دانلود کنید

الف) قوه مجریه یک رکنی[۱]

به طور کلی، نظام های سیاسی را می توان به نظام های ریاستی و پارلمانی تقسیم کرد. یکی از ویژگی هایی که بر مدت زمان تصدی مناصب

سیاسی چون ریاست جمهوری اثر می گذارد، وجود قوه مجریه تک رکنی است.

برخلاف نظام های پارلمانی که درآن قوه مجریه مرکب ازدو رکن می

باشد، یعنی یک رئیس کشور که باعنوان پادشاه یا رئیس جمهور دارای اختیارات نمادین وتشریفاتی است و یک رئیس دولت که با عناوینی نظیر نخست

وزیر یاصدراعظم وبه همراه تیم خود قدرت واقعی را اعمال می کند،

بررسی تطبیقی مدت زمان تصدی مناصب سیاسی در کشورهای منتخب با تاکید بر منصب ریاست جمهوری

قوه مجریه درنظام ریاستی، تک رکنی است. رئیس جمهور دراین نظام، درعین حال

رئیس کشور و رئیس دولت است. قوه مجریه به طورکامل یعنی هم ازنظرتشریفاتی و رسمی وهم از جهت واقعی وعملی منحصراً دراختیار وی می باشد

و او از اختیارات رئیس دستگاه اجرایی و اداری یک جا بهره مند است.

نمونه بارز این نظام در نمونه مورد بررسی ما، کشور ایتالیاست که در آن رئیس جمهور اختیارات اجرایی زیادی ندارد و لذا طولانی بودن زمان منصب وی نیز از حساسیت خاصی برخوردار نیست[۲].

در نظام های ریاستی، رئیس کشور که همان اغلب رئیس جمهور است،

اکثر اختیارات را بر عهده دارد؛ لذا برای حفظ دوموکراسی پویا در این نظام ها، از طولانی کردن مدت مناصب ریاست جمهوری و نمایندگی پارلمان خودداری می شود.

 درنظام ریاستی نه تنها ریاست کشور و ریاست هیئت دولت برعهده شخص واحدی می باشد، بلکه این یکپارچگی درساختار قوه مجریه ودر میان رئیس جمهور وهمکاران وی نیز مشهود است.

منصب ریاست جمهوری

معاون رئیس جمهور اختیاراتی مستقل ازوی ندارد و وزیران نیز یک هیئت دولت، یعنی یک ارگان جمعی با مسئولیت مشترک، تشکیل نمی دهند وفقط وظایف و مسئولیت های خاصی را که رئیس جمهور به آنان محول کرده است، انجام می دهند.

برای فراهم کردن چنین موقعیتی برای رئیس جمهور مکانیسم هایی از جمله مدت زمان تصدی منظورمی گردد که به نوبه خود از وجوه مشخصه نظام ریاستی محسوب می شوند.

به این ترتیب احزاب مغلوب و در اقلیت قرار گرفته زمانی طولانی (بالای پنج سال) را در انزوای سیاسی نخواهند گذراند و بدین ترتیب زمینه برای تحول در نظام سیاسی و جلوگیری از کلونیزه شدن حزبی فراهم می شود؛ چراکه همان گونه که تجربه نشان داده است، حزب اقلیت معمولا در دو دوره متوالی، هم منصب ریاست جمهوری و هم اکثریت پارلمان را از دست نمی دهد.

ب) انتخاب رئیس جمهور با انتخابات عمومی

گزینش رئیس جمهور به طورمستقیم از طرف مردم ، یعنی دارندگان اصلی حاکمیت، موجب می شود تا وی وابستگی سازمانی به هیچ کدام ازنهادهای حاکم نداشته باشد و ازلحاظ منشاء قدرت در موقعیتی برابر با پارلمان قراربگیرد. انتخاب وی به وسیله آحاد ملت، اعتبار وحیثیت فوق العاده زیادی به اومی بخشد؛ براقتدار او می افزاید؛ آزادی عمل او در انتخاب همکاران واتخاذ و رهبری سیاست دولت را سبب می شود.